Blog prowadzony przez pracowników Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach

Sukieneczki w kąt! W niedzielę świętowałyśmy... Międzynarodowy Dzień Spodni Dresowych! ?

ANTONINA ➡️ Lubię nosić dresy, czytać książki, kocham Meksyk, lubię Spanglish. I ubóstwiam sztuki walki! To jak mogłabym nie pokochać "Jankeskiego fajtera" Aury Xilonen? ? Książkę czytałam kilka lat temu, a nadal dobrze pamiętam uderzenie, jakim mnie uraczyła ? Nieoczekiwane ciosy długo się pamięta... Padłam! Padłam u stóp młodego Liborio, "człowieka nielegalnego" w obcym kraju, który miota się między książkami a walkami ulicznymi. Kwintesencja tego, czego brakowało mi w dotychczasowych lekturach! ? A jakby tego było mało, za tłumaczenie Fajtera wziął się mój faworyt - Tomasz Pindel... ? Ta powieść to mistrzostwo wagi ciężkiej. Czytajcie i "let's get ready to rumble!".

KAROLINA ➡️ Myślę, że Joanna Jędrzejczyk to postać, która powinna być inspiracją dla kobiet. Takim małym lekarstwem, kiedy nawet najsilniejsze z nas mają po prostu gorszy dzień, gorszy moment. Czarno na białym to opowieść o tym, że z każdej sytuacji jest wyjście. O tym jak ważna jest umiejętność bycia szczęśliwym bez konkretnego powodu. I o tym, że klasę pokazujemy poprzez podnoszenie się po upadkach. Porusza, ale też zmusza do wielu przemyśleń. To w tym leży chyba jej największy sukces.

ANIA➡️ Dresy dla mnie nie kojarzą się z aktywnością sportową, tylko... odpoczynkiem ? Powrót z pracy do domu, ulubione powyciągane dresowe spodnie, wygodny fotel, książka, czego chcieć więcej? Zimowa aura za oknem nie nastraja mnie do spacerów, już nie mogę doczekać się wiosny, dlatego Atlas dziur i szczelin wydał mi się najbardziej odpowiednią lekturą. Michał Książek fantastycznie pisze o miejskiej przyrodzie i takich jej przejawach, których w codziennym pędzie nawet nie zauważamy, czytam z zachwytem i niecierpliwie czekam, żeby samej te cuda zaobserwować ?

Trzech górników umawia się po szychcie ze swoim kierownikiem. Mają browary, coś do jedzenia, ale nie wiedzą dlaczego kierownik ich poprosił o spotkanie. Okazuje się, że przyprowadza syna właściciela kopalni, który chce studiować etnologię. Mężczyźni początkowo są oburzeni. Znów jakiś gorol będzie pisał farmazony o górnikach i Śląsku, ale z czasem otwierają się i zaczynają rozmawiać. Z tych opowieści wyłania się świat, który powoli odchodzi do przeszłości. To rzeczy nie tylko fedrowaniu, sporo tu o relacjach rodzinnych, marzeniach, rozczarowaniach... a może po prostu o życiu i przypadku? Może warto się odważyć i posłuchać co inni mają do powiedzenia. Też powinienem to u siebie zmienić. Przestać być tak zamkniętym i skupionym na własnym osądzie.

Depresja coraz częściej staje się tematem, który  pojawia się książkach dla młodych czytelników. Ale pierwszy raz zetknęłam się z książką o depresji u dzieci dla dzieci. Poznajemy zwyczajną rodzinę – mama, tata,  i dzieci – najstarszy 8 letni Emil, 6-latek Kuba i ich młodsza siostra, zwana w rodzinie Piszczydłem. Rodzina jak rodzina – zabiegana, przytłoczona codziennością, aż pewnego dnia wszyscy muszą się zatrzymać na chwilę – w przedpokoju podczas porannej nerwowej bieganiny znienacka pojawia się kałuża, w którą rozlał się Emil. I od tej pory towarzyszy rodzinie w wiaderku. Takie pokazanie dziecka z depresją – jako kałużyska bardzo przemawia do wyobraźni.

To, jak rodzina reaguje na chorobę Emila, najlepiej poznajemy przez emocje Kuby – młodszego brata, który podczas wakacyjnego rodzinnego wyjazdu do babci na wieś całkiem dobrze spędza czas ze swoimi kuzynami, ale brakuje mu brata, jego opowieści, pomysłów na zabawy, złości się, że Emil jest taki rozlany, że na nic nie reaguje.

Dzięki rozmowom z mamą udaje mu się lepiej zrozumieć brata i jego stan, już wie, że nie da się Emila „odkałużyć” żadnym magicznym sposobem, że wszystko wymaga czasu.

W telewizji, Internecie, kolorowych czasopismach, na Instagramie… co rusz zalewani jesteśmy wyidealizowanymi wizerunkami ciała, panuje moda na bycie fit, a kanon piękna jest mocno wyśrubowany. Chęć sprostania wymaganiom może wpędzić w pułapkę zaburzeń odżywiania, a o ile łatwo w nią w paść, o tyle znacznie trudniej jest się z niej wydostać.

Tematykę zaburzeń odżywiania podejmuje Klaudia Stabach w książce „Głodne. Reportaże o (nie)jedzeniu”. Jest to literacki debiut, w którym Stabach próbuje dociec przyczyn zaburzeń odżywiania, na które składają się anoreksja, bulimia, ortoreksja, jedzenie kompulsywne oraz jedzenie nocne. Opisuje sam przebieg choroby oraz metody leczenia w Polsce. Autorka dociera do działających w sieci blogów oraz kont na Instagramie, osób które propagują anoreksję oraz „motywują” do głodzenia się, celem uzyskania „idealnego” ciała. Przeprowadza rozmowy z osobami dotkniętymi chorobą – zarówno tymi, które pokonały zaburzenia, tymi, które nadal walczą, a także tymi, które tej walki podjąć nie chcą, bądź się w niej poddały. Oddaje również głos rodzinie i bliskim osób z zaburzeniami odżywiania.  Ich świat również staje na głowie i muszą na nowo się w nim odnaleźć, bo jak twierdzą – nie choruje jednostka, ale cała rodzina. Niestety wiedza na temat zaburzeń odżywiania nadal jest nikła. Wciąż powielane są mity oraz stereotypy na temat choroby, przez co trudno jest dostrzec problem nawet jeśli dzieje się tuż obok.

Są takie książki, które dosłownie przenoszą w czasie. Tym razem będzie o bohaterach, którzy usiłują naprawić swoje relacje lub poszukują rady w celu rozwiązania problemu.

Sklep wielobranżowy czy kawiarnia? Jak się okazuje w Japonii bardzo popularnym sposobem na odmianę życia są eksperymenty z czasem. Gdybyś mógł cofnąć się w czasie, z kim chciałbyś się spotkać? Witaj w sklepie wielobranżowym, dzięki któremu rozwiążesz wszystkie swoje problemy!

Książki Toshikazu Kawaguchi i Keigo Higashino wydają się być panaceum na wewnętrze bolączki, czymś co marzy się ludziom, by móc naprawiać relacje, zobaczyć rodzinę, podjąć właściwe decyzje. Nieważne, czy to będzie magiczny stolik w tokijskiej kawiarni Funiculi Funicula, czy dziura w rolecie sklepu Yūji Namiya, przez którą wrzuca się listy z pytaniami. Potrzeba cudotwórczych działań wydaje się być potrzebna, i to natychmiast. Dające nadzieję opowiadania zdają się odpowiadać na problemy z jakimi przychodzą bohaterowie. Teraźniejszości nie da się zmienić, ale można zajrzeć w głąb siebie, dzięki realizmowi magicznemu miejsc.

Emmett właśnie opuścił poprawczak. Wraca na chwilę do rodzinnego miasteczka by zaopiekować się bratem i załatwić sprawy związane ze śmiercią ojca. Chłopcy chcą wyruszyć w daleką drogę w poszukiwaniu matki, która ich opuściła wiele lat wcześniej. Przynajmniej tego chce ośmioletni Billy. Emmett chce po prostu wyjechać.. opuścić miejsce, w którym nie spotkało go nic dobrego. Najwyższy czas zacząć od nowa. Bez bagaży, przeszłości, uprzedzeń.. taki był plan, ale do chłopaków dołącza dwójka uciekinierów z poprawczaka..

Agathę Christie znamy doskonale jako autorkę licznych kryminałów, a wykreowani przez pisarkę detektywi stali się również głównymi bohaterami seriali telewizyjnych, bazujących na jej publikacjach. Autorka zawsze potrafiła zaskoczyć czytelnika, a także wprowadziła kilka zmian do gatunku kryminału, stąd też uznaje się Christie za nowatora współczesnego kryminału. Tym razem, kiedy bierzemy w ręce książkę Marie Benedict pt. „Zniknięcie pani Christie” role się odwracają. Bohaterką powieści staje się sama Agatha Christie i to w zagadkę dotyczącą jej postaci uwikłany jest czytelnik. Wydana przez amerykańską pisarkę publikacja oparta jest o liczne fakty historyczne. Przedstawia ciekawą opowieść o życiu królowej kryminału. Poznajemy Christie od młodzieńczych lat. Benedict przedstawia jej historię rodzinną, próby przełamania pewnych schematów czy też ukazuje jej pisarską karierę. Dodatkowo potrafi doskonale poprowadzić narrację, a także odzwierciedlić wydarzenia sprzed wieku i przedstawić realia ówczesnego życia. Do najbardziej ekscytujących fragmentów książki zalicza się tajemnicze jedenaście dni podczas których pisarka znika bez śladu. W tym momencie pojawia się mnóstwo pytań, na które chcemy poznać odpowiedź – co ukrywała przed rodziną? Czy powodem zniknięcia była amnezja? Dlaczego nie powiadomiła bliskich? Pytania można mnożyć bez końca.

Alberto Arce zabiera nas w podróż po Hondurasie, który jest uznawany za jeden z najniebezpieczniejszych krajów świata. Mimo, że nie jest w stanie wojny, to dziennie śmierć od kul ponosi tam mnóstwo ludzi. W swojej wstrząsającej relacji opisuje przerażającą codzienność mieszkańców Hondurasu, którzy drżą o życie własne i najbliższych. Skorumpowany rząd, policja, kartele narkotykowe i wszechobecna przemoc, to obraz zapadający mocno w pamięć. Autor książki przez dwa lata był jedynym zagranicznym dziennikarzem, który przebywał w tym kraju. Dzięki swoim zapiskom przybliżył nam świat, o którym na co dzień nie pamiętamy i nie chcemy pamiętać.

Nieczęsto zdarza mi się planować czytanie, ale gdy pojawia się w naszej Bibliotece dużo fajnych nowości, na które trzeba poczekać w kolejce, muszę trochę pogłówkować jak znaleźć na każdy z interesujących mnie tytułów czas. Stąd krótka lista na najbliższe dni, która, być może, zainspiruje kogoś z Was do sięgnięcia po książkę. Co wrzuciliśmy na półki, a co trafi tam niebawem? O tym dowiecie się czytając dalej ;-)

Bardzo lubię literaturę iberoamerykańską, lubię tez reportaże z Ameryki Łacińskiej. Do naszej Biblioteki zawita niebawem „La Bestia” Przemysława Piotrowskiego – reportaż o Luisie Alfredo Garavito Cubillosie, kolumbijskim seryjnym mordercy, przez wielu kryminologów nazywanym „zabójcą wszech czasów”. Ten sadysta i pedofil został skazany za zabicie niemal 140 dzieci, a jednak jego nazwisko nie jest szerzej znane, w odróżnieniu od innych seryjnych morderców, choćby takich jak Ted Bundy. I na tę właśnie książkę, o Bestii, czekam niecierpliwie.

Przypadek sprawił, że albumy Satrapi nie stoją na moich półkach, ale od czego są biblioteki? W nich jest coraz większy wybór znakomitych komiksów. Niektóre pozycje chcę przeczytać, ale nie koniecznie czuję potrzebę ich posiadania.
Inny przypadek sprawił, że najpierw obejrzałem film, a po czasie przeczytałem komiks, więc moja opinia o tym albumie może być w pewien sposób „skażona" pierwszym doznaniem. Może też, dlatego film (przy którym pracowała Satrapi) podobał mi się dużo bardziej niż komiks. Historia w filmie mi się podobała, a w albumie do mnie nie przemówiła. A o czym jest ta opowieść?

Anna Piwkowska jest poetką, która ma na swoim koncie liczne tomiki poetyckie kierowane do dorosłego odbiorcy. Jest członkinią polskiego PEN Clubu, ma na swoim koncie również liczne nagrody i wyróżnienia – między innymi Nagroda Literacka m. st. Warszawy, czy Nagroda im. Cypriana Kamila Norwida. I tutaj dochodzimy, do momentu, w którym dojrzała poetka postanawia napisać książkę o tym, że wiersze nie są gorsze od powieści. Ważne! To książka dla młodego czytelnika, w której główną bohaterką jest Franciszka lubiąca poezję, ale niecierpiąca książek o magii.

„Franciszka” to przede wszystkim rozważania trzynastolatki o świecie, na które mają wpływ bezpośrednie wydarzenia w życiu bohaterki – choroba mamy, która uziemia ją w szpitalu, poznanie babki, poszukiwanie siebie. Główny wątek to poezja i poeci, bo też sama nastolatka poetką chce zostać. Co musi zrobić? Czy może? Bo jednak większość tworzących ten gatunek, to mężczyźni – przynajmniej ci, o których istnieniu wiedziała ze szkoły. W miarę upływu czasu i rozwoju wydarzeń, poznawania historii relacji Ewy – babci i Nataszy – matki, odkrywa Safonę, Hildegardę z Bingen, Wisławę Szymborską!

Od kilku już lat jestem fanem i czytelnikiem Serii Amerykańskiej Wydawnictwa Czarne. Przeczytałem zaledwie kilka pozycji, ale pomogły mi one rozumieć współczesną Amerykę i jej problemy. Ze wszystkich tych publikacji, wyłania się smutny obraz wielkiego kraju, który chyli się ku upadkowi. Jeśli nie macie czasu bądź chęci czytania wielu tomów o USA, to możecie sięgnąć tylko do „Biednych w bogatym kraju”. Akurat ta książka przedstawia wiele problemów współczesnych Stanów Zjednoczonych. Jakie to problemy? Narkomania nakręcana lekami, bezdomność, niskie płace, niesprawiedliwy podział dóbr, prywatny system więziennictwa, fatalny system edukacji, rasizm. Wymieniać można długo, ale te wszystkie problemy są wzajemnie powiązane i póki co nie widać woli i możliwości, by powoli je rozwiązywać. Wiele osób twierdzi, że amerykański system gospodarczy jest najlepszy na świecie. Niskie podatki i możliwość decydowania o swoim losie.

Lisa Aisato to norweska pisarka jak i ilustratorka dzieł literackich, gdzie jeden ze zbiorów grafik jej autorstwa możemy podziwiać w napisanej przez nią książce pt. „Życie”.

To przepiękna publikacja, której tekst stanowi nasze lustrzane odbicie. To nasza przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Sceny naszego życia składają się z dziecięcej beztroski i ciekawości, kiedy wszystko wydawało się takie wyjątkowe - pełne blasku i kolorów, poznawania świata i dopytywania o każdy najdrobniejszy szczegół. To także nasze marzenia, poszukiwanie szczęścia, działania, niepowodzenia i porażki. Każde następne kadry ukazują etap dorastania, młodzieńczego buntu czy wybór przyszłej drogi. To również etap rodzicielstwa i zamiany ról, kiedy to my stajemy się odpowiedzialni - uczymy, kochamy, stawiamy czoła niepowodzeniom i bezradności. Kolejny nasz rozdział to czas starości. Spoglądamy wówczas na świat z perspektywy dorosłego człowieka, a mimo to dostrzegamy nowe aspekty życia, które nadal potrafi zaskakiwać, uczyć, cieszyć, ale też ranić.

„Morderstwo nie jest takie proste" to próba wyjaśnienia działania „popularnych” form pozbycia ludzi życia, opisywanych przez Agathę Christie w jej powieściach, podjęta przez Carlę Valentine – zawodowo techniczkę patologii, prywatnie czytelniczkę i fankę twórczości Christie.

Kto czytuje jedynie współczesne kryminały, temu pewnie powieści Agathy Christie wydają się lekko trącić myszką. Pisane wiele lat temu, mogły już nieco stracić na aktualności, ale… Tu na scenę wkracza wspomniana Carla Valentine i to wkracza z przytupem – przybywa Agacie na odsiecz, broniąc jej dorobku literackiego oraz uzmysławiając nam, czytelnikom XXI wieku, jak ogromną wiedzą w ówczesnym czasie dysponowała Christie. Prawdziwą wiedzą z dziedziny kryminalistyki! Wiedzą niedostępną osobom spoza kręgu dochodzeniowców, a w szczególności kobiet…

Kto miał już okazję poznać twórczość Joanny Bator, ten wie, że pełna jest symboli, tajemnic czy metafor. Nie inaczej jest i tym razem w najnowszej książce autorki. „Ucieczka niedźwiedzicy” to zbiór kilkunastu opowiadań, w których znajdziemy wspomniane motywy, a także miejsca związane z częstokroć opisywanym przez autorkę Wałbrzychem, który zresztą jest jej miastem rodzinnym, a także Japonią, również jej nie obcą, gdyż mieszkała w niej przez kilka lat. Pojawiają się tu również postaci z powieści „Gorzko, gorzko” – Marianna Polna oraz Violetta.

Większości opowiadań, głównymi bohaterkami są kobiety, a ich losy przeplatają się między sobą tworząc sieć, która jest nieprzypadkowa, bo jak twierdzi Ewelina, jedna z bohaterek „ważne osoby, które spotykamy, są czymś w rodzaju węzłów w sieci i jeśli mamy szczęście, poznamy wzór jaki tworzy całość, bo za tymi supłami i przed nimi są inne: ludzie których poznaliśmy po drodze, czasem tylko przelotnie, nie zdając sobie sprawy, jak znaczącą rolę odegrali w naszym życiu. Dotyczy to nie tylko osób, ale też zwierząt, domów, książek, mórz, istot wymyślonych! Nie wpadamy na siebie ani w ogóle na nic przypadkowo (…) tylko uparcie podążamy pajęczyną ścieżek, która nas do siebie przyciąga i łączy. Nie ma przyczyn i skutków, jest tylko sieć”.

Na każdą kolejną nowość wydawniczą Agaty Romaniuk (również tą dziecięcą) czekam z wielką niecierpliwością, a potem czytam, delektując kolejnymi stronami. Musicie wiedzieć, że tutaj macie do czynienia z reportażem z najwyższej półki. To nie są zwykłe historie zapisane na kartkach (zresztą ta sama rzecz tyczy się pozostałych publikacji tej Autorki) a pełne ukrytego piękna i głębokich uczuć kawałki czyjegoś życia.

„Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości”, bo czy miłość wydarza się raz w życiu. A co potem? A co, jeśli w tym uczuciu przeszkodziła wojna, rodzina czy status społeczny? A co, jeśli zostaliśmy już sami, to czy nie możemy liczyć na szczęście, na przeżywanie kolejnych dni w towarzystwie bratniej duszy?

Akcja tego albumu grozy, w klimacie lovecraftowskim, dzieje się nad polskim morzem. Głównym bohaterem jest Konrad, samotny latarnik, którego pasją i sposobem na dodatkowy zarobek jest malarstwo. Pomimo talentu Konrad prowadzi skromne, niezbyt udane, życie często zakrapiane alkoholem. Wiele się zmienia, gdy Konrad dostaje spadek po ojcu, który zaginął wiele lat wcześniej. Nie jest to żaden wielki majątek, zwyczajna rudera, w której Konrad znajduje nietypowe znalezisko oraz dzienniki ojca. Znajduje też niechęć byłych sąsiadów ojca. Chyba nie był zbyt lubiany. I więcej nie napiszę o fabule - wspomnę tylko, że otworzenie starej rudery uwolniło coś, co powinno być zawsze zamknięte.

Gabriela opuszcza rodzinny dom i miasto. Chce spróbować żyć na własny rachunek, odkryć to, co chce robić w życiu. Ucieka do Poznania... tak, tak, ucieka - chce mocno odciąć się od rodziny z zapędami despotycznymi, która dodatkowo podcina jej skrzydła nie wierząc, że jest w stanie utrzymać się realizując swoją największą pasję - malarstwo. Pierwsze kroki w nowym mieście pomaga jej stawiać ciotka, siostra mamy, czarna owca w rodzinie. Została nią, gdy poszła za głosem serca. A teraz, nasza bohaterka postanawia iść tą samą ścieżką.

Dziewczyna dzięki żywiołowej współlokatorce poznaje ciekawych ludzi, odkrywa miasto i kosztuje nowych zaskakujących doświadczeń. Gabi mimo odcięcia od rodziny, potrafi zadbać o siebie, znaleźć pracę, przyjaciół... Powoli, krok po kroku zauważa, że brak wiary w siebie, który zaszczepiła jej matka jest bezpodstawny. Nie musi być taka jak inni członkowie rodziny - dla których status społeczny i konwenanse są wyznacznikiem podejmowanych decyzji oraz życia jakie prowadzą. Gabi wymyka się osobowością i dążeniem do spełnienia marzeń ze skostniałych ram swej familii.

Dziwna to opowieść. Kilkuletni chłopiec ma niezwykły wypadek. Po wypadku w hucie wszystkie jego organy zostały wypalone i zostały tylko trzy druciki. Chłopiec po czasie odkrywa, że jak włoży palce do gniazdka, to zaczyna świecić... no i mocno grzać.. niezwykłe prawda? Rodzice Żarówy też mają swoje dolegliwości. Ojciec jest płaski jak naleśnik, a mama? Mama w pracy też ma wypadek i się złamała na pół. Czy cierpią? Tak, ale żyją i nadal się kochają... wzajemnie sobie pomagają, aż do czasu wyjazdu Żarówy na studia. Tu chłopak próbuje odkryć swoje miejsce w życiu. Po co mu świecenie skoro nie wie, co z nim ma zrobić?

Elżbieta II poprzez najdłuższe – siedemdziesięcioletnie panowanie w dziejach brytyjskiej monarchii była postacią doskonale nam znaną. Z tematem rodziny królewskiej spotykamy się niemal każdego dnia w prasie, telewizji, Internecie i oczywiście licznych publikacjach. Informacje te ukazują się pod postacią not biograficznych, rodzinnych historii, wspomnień czy też skandali. Treści te zawsze cieszyły się dużym popytem i zaciekawieniem czytelników. Burzliwe historie, niespokojne dla monarchii czasy wojenne, a także nie do końca wyjaśnione tragiczne śmierci jeszcze bardziej wzbudzały zainteresowanie, śledzenie i wnikliwe analizowanie ukazujących się książek i czasopism. Tym razem mamy przed sobą jedną publikację, poświęconą jednej, konkretnej osobie – Elżbiecie II. Marek Rybarczyk porusza również kwestie pozostałych członków rodziny, mówi o ich relacjach, działalności czy problemach, ale w centrum mamy Elżbietę II i widzimy ją nie tylko jako królową, ale też jako żonę, matkę i babcię. Każdy, w mniejszym lub większym stopniu niejednokrotnie zadawał sobie pytanie: jaka tak naprawdę jest Elżbieta II? Kiedy możemy mówić o jej życiu prywatnym, jak w wieku dwudziestu pięciu lat objęła tron po swoim ojcu? Od tego momentu jej myśli, działania czy przemówienia kierowane były z myślą o swoim narodzie. Autor nie przedstawia Elżbiety II jako osoby idealnej, bez wad czy popełnianych błędów. Porusza wiele kwestii związanych z jej życiem, wyborami czy tragediami. Widzimy monarchini również od strony rodzinnej, poznając jej zainteresowania, pasje czy sposoby spędzania czasu z najbliższymi.